Reminescencje: Mordheim

Nie będzie wielkim zaskoczeniem kiedy napiszę, że jestem prawdziwym maniakiem Warhammera. Przejawia się to m. in. absolutną euforią nad wszelkimi produktami, opatrzonymi logo systemu i każdą, nawet najmniejszą nowinką wydawniczą. Do tego dochodzi praktycznie ślepe i bezkrytyczne zapełnianie półek kolejnymi podręcznikami, które prowadzi do zupełnego spustoszenia w studenckim portfelu. No cóż - chyba tak właśnie wygląda pasja, a być może zwyczajny przejaw bycia geek'iem?

Tak czy inaczej z tego całego zaangażowania wynikła jedna kwestia, z którą ciężko sobie poradzić - mianowicie multiklasowość (używając języka RPGów). Na czym ta multiklasowość polega? Ano na tym, że jako fan Warhammera nie tylko "siedzę" w RPGach, ale bawię się też karcianką WarCry, czytam powieści "ze świata" oraz interesuję się bitweniakami. Słowem masa zainteresowań, która nie pozwala się skupić na jednej rzeczy, bo przecież wszytko wydaje się takie fajne! Pod wypływem impulsu gram w karciankę, by zaraz zasiąść do wymyślania scenariusza na kolejną sesję, czy wieczorem przypomnieć sobie opowiadania o Gotreku. Zupełnie jak multiklasowość w AD&D - do wszystkiego i do niczego. Refleksja ta naszła mnie po ostatniej dyskusji nad światem Warhammera która skłoniła nas z Glutem do odkurzenia starego bitewniaka jakim jest Mordheim. I stąd dziś kilka słów refleksji nad tą i innymi grami bitewnymi.

Problem z bitewniakami polega na tym, że to niezwykle kosztowne hobby i przy tym wymagające pewnego zacięcia artystycznego. Bitewniaki plasują się pomiędzy innymi przykładami hobbystycznego modelarstwa z tą jedną róznicą, że po złożeniu plastykowego modelu samolotu z II Wojny Światowej, można go co najwyżej położyć na półce i mieć nadzieje że kot go nie zrzuci, a gry bitwne pozwalają na użycie swoich pięknie pomalowanych figurek w wielkich bataliach i sprawdzenie swoich zdolności strategicznych! Słowem to co chłopcy lubią najbardziej - zabawa w wojnę małymi kolorowymi ludzikami.

No i tu się pojawia pewien szkopuł. Muszę przyznać, że dla mnie osobiście problemem z grami bitewnymi polega na ich aspekcie modelarskim. Jestem absolutnym beztalenciem plastycznym i pomimo wielu prób zabawy z klejem i farbkami brak mi cierpliwości i zaangażowania do tej zabawy. Mnie najbardziej bawią same rozgrywki, stąd osobiście wolałbym, żeby ktoś pomalował te figurki za mnie, nawet za jakąś opłatą, lub żeby sprzedawano je już pięknie pomalowane. No dobra ale w sumie to nie jest problem - ktoś mógłby powiedzieć. Przecież są ludzie, którzy malują na zlecenie, można odkupić już pomalowane figurki, lub grać niepomalowanymi, nie?

No i tu dochodzi druga kwestia - finanse. Już wspomniałem - bitewniaki to spory wydatek. Armia do najpopularniejszego Warhammera Fantasy Battle to wydatek jakiś 200-300 zł (tak na początek i oczywiście oryginalne figurki są niepomalowane). Stąd też nigdy nie skusiłem się na tą grę pomimo tego, że od niej wywodzi swój rodowód WFRP. Za to ze sporym zaciekawieniem powitałem pojawienie się pare lat temu innego systemu bitewnego ze świata Warhammera, mianowice Mordheim.

Tytułowe Mordheim to niegdyś wielkie miasto imperialnej prowicji Ostermark, teraz leży w gruzach zniszczone przez Młot Sigmara - potężną kometę która uderzyła w to gniazdo rozpusty i zepsucia. Jednak pośród ruin Mordheim można znaleźć wiele bogactw i jak zawsze w takich wypadkach znaleźli się tacy, którzy chcieliby zarobić na cudzym nieszczęściu. Wśród skarbów miasta najcenniejszym pozostaje tzw. Wyrdstone - niewielkie kawałki Spaczenia, mutującego kamienia Chaosu.

Gra jest przykładem skirmishu - w WFB walczy się całymi regimentami tworzącymi armie składające się z kilkudziesięciu figurek, natomiast w Mordheim operuje się tzw. Warbands niewielkimi grupa składającymi się z maksymalnie kilkunastu modeli. Do tego każda z tych figurek może działać niezależnie od reszty oddziału, a także zdobywać doświadczenie, rozwijać się i stawać się co raz potężniejszą w czasie rozgrywania kolejnych bitew. Warbandy są odzwierciedleniem najbardziej znanych armii świata Warhammera, a więc mamy Imperium, Chaos, Skaveny, Nieumarłych, a także Łowców Czarownic, czy Zakon Sióstr Sigmara. Do tego dochodzi masę dodatkowych armii i mnóstwo fanowskich rozpisek. W przeciwieństwie do WFB Mordheim rozgrywany jest pośród ruin miasta, więc do gry nie wystarczy pusty stół. Gra się najlepiej z makietami zrujnowanych placów, kamienic, domów i mostów. Całość w połączeniu świetnie się prezentuje, a wspólne układanie terenu przez wszystkich graczy sprawia, że pole bitwy za każdym razem wygląda inaczej odzwierciedlając inny fragment Przeklętego Miasta.

Mordheim zachwycił mnie. Nie dość, że zabawa kosztowała stosunkowo niewiele (w porównaniu do WFB), to prócz tego oferowała możliwości grania kampanii i rozwijania swoich bohaterów. To niezwykłe jak bardzo człowiek przywiązywał się do modeli, którym nadawał imiona i patrzył jak z bitwy na bitwę robią się coraz silniejsi. Tym większa była każda strata takiej postaci, gdy okazywało się, że nasz ulubiony bohater nie przeżył kolejnego starcia. Mordheim to jedyny bitewniak w jakiego grałem (pomijając Fallout: Warfare). Co prawda nigdy nie mieliśmy oryginalnych figurek i zawsze graliśmy zastępczymi (tzw. proxami) to i tak spędziliśmy nad grą długie godziny. Efektem tego były zrobione z kartonu budynki i wiele rozpisek różnych Warband.

Ostatni raz zagraliśmy chyba jakieś 2,5 roku temu (trudno tak naprawdę powiedzieć). Pod wpływem impulsu o którym już mówiłem postanowiliśmy ściągnąć z szafy zakurzone budynki przynieść drugi stół i spróbować raz jeszcze wrócić do Miasta Przeklętych. Dawniej grał z nami Sammel, gdy jeszcze nie znajdował się w okowach małżeństwa (z resztą on, jako jedyny posiadający całkiem niezłe zdolności plastyczne stworzył, lub był pomysłodawcą większości budynków których używaliśmy), jednak teraz musieliśmy się zadowolić grą 1vs1 z Glutem. Wynikiem tego były dwie bitwy Skaveni vs Witch Hunters. W pierwszej moje szczurki zostały rozjechane (a raczej rozstrzelane) przez Łowców, a w drugiej udało mi się przetrzebić ludków, pomimo tego, że uciekłem z pola bitwa (skaveńska taktyka!). Graliśmy chyba do 4 nad ranem, przez cały czas wspominając dziesiątki bitew jakie kiedyś udało nam się rozegrać. Tak nas wciągnął ten swoisty powrót do przeszłości.

Czy Mordheim wróci na dłużej? Trudno powiedzieć. Wciąż najważniejsze są dla mnie RPGi i im poświęcaj najwięcej czasu. Do tego dochodzą inne zainteresowania o których pisałem i chroniczny brak ścisłej organizacji czasu. Fajnie byłoby grać częściej, fajnie byłoby mieć makiety z prawdziwego zdarzenia i fajnie byłoby mieć pomalowane figurki. Ehhh... Wszystko to takie fajnie, tylko kiedy się w to wszystko bawić?

PS: Zdjęcia pochodzą z ostatniej bitwy, jaką rozegraliśmy kilka dni temu. Zauważcie budynki z kartonu i styropianu (jeszcze robione przez Sammela), oraz proxowe figurki (tak - pośród skavenów i witch hunterów są genestealerzy i space marines).