Kolorowe kartoniki

Lubię karcianki.

Nie wspominałem o tym zbyt często, ale przeważnie jestem zajęty pisaniem o LARPach i sesjach, więc cóż się dziwić. Gdzieś tam w głębi serca miłośnika gier wszelakich jest tez miejsce na karcianki. I dlatego dziś przybliżę nieco swoje przygody z grami karcianymi.

Na wstępie muszę ostrzec, że tak naprawdę marny ze mnie karciarz. Miałem styczność z kilkoma grami karcianymi i to zazwyczaj przez krótki czas, więc moje opinie powinny być bardziej traktowane jak luźne odczucia, niż jakieś rzetelne oceny. Wybierając grę zwracam uwagę na zupełnie inne aspekty karcianek niż większość graczy. Dla przykładu - na pierwszym miejscu stawiam zawsze "świat" gry, background opisywany w flavour textach i tworzony przez postacie, wydarzenia i kolejne dodatki. Dlatego jakoś mdli mnie na myśl o Magicu i tym uwielbieniu, którym jest obdarzany (już słyszę tłumy magicowców pod moimi oknami - czy oni mają w rękach pochodnie?). Ta gra dla mnie jest płaska, do gruntu matematyczna i na dobrą sprawę możnaby ją sprzedawać w formie samych napisów na biało-czarnych kartonikach. Przynajmniej byłaby tańsza. Bo przecież świat jest tam tylko pretekstem, a nie osnową gry i jakoś to mi się nigdy nie podobało, choć grałem w Magica swego czasu (ale o tym jeszcze opowiem). Światy, rysunki, nowe potworki - to wszystko wydaje się być jedynie ozdobą i tak naprawdę jedyne co je łączy w całość to mechanika gry. Być może się mylę. Być może gdy się wgłębić w we fluff to okazałoby się, że jest tam ciekawy, zajmujący świat. Niestety nie widać tego na pierwszy rzut oka, a są przecież karcianki, w których ten aspekt gry wychodzi na pierwsze miejsce.

Rozpisałem się o tym, dlaczego nie lubię Magica, a przecież nie o tym miałem pisać. Dlatego teraz, już bez dygresji: ganprzygody z karciankami.

Doomtrooper

Pewnie większość polskich karciarzy zaczynała od tej gry. Dzięki wydawnictwu MAG mogliśmy ujrzeć pierwszą grę karcianą w naszym ojczystym języku. Było to za czasów mojej podstawówki. Dowiedziałem się Doomtrooperze oczywiście z łam ś.p. MiMa i przy okazji jakiejś imprezy na której daje się prezenty (urodziny?) zażyczyłem sobie od rodziców kupno zestawu podstawowego. Co ciekawe, jako że w katalogu MiMa, który znajdował się na końcu każdego numeru, Doomtrooper znajdował się obok RPGów więc byłem przekonany, że otrzymam podręcznik do Doomtroopera (!). Jakież było moje zdziwienie gdy wszytko się mieściło w małym pudełku, a zasady były kilkunastostronicową książeczką z malutkimi literkami.

Tak się zaczęła przygoda z DT. Jeszcze wtedy nie byłem świadom tego, że karcianka była osadzona w świecie RPGa, ale skromne opisy na kartach i świetne grafiki działały na wyobraźnie. Pamiętam, że mieliśmy tylko jedną podstawkę i przez bardzo długi czas graliśmy tylko przy jej pomocy (w zasadach byłą opisana możliwość gry na dwie osoby jedną talią). Dopiero wiele miesięcy później starszy brat dokupił kilka boosterów z różnych dodatków powiększając nieco nasz skromny zasób kart.

Graliśmy zawsze w gronie rodzeństwa (ja i bracia) i nigdy nie udało nam się zagrać w wersje zaawansowaną (czyle de facto tą którą normalnie się gra). Używaliśmy nawet kart do własnych zabaw, tworząc np. zasady walki między poszczególnymi wojownikami i wystawiając ich miedzy siebie, lub grając w wariację na temat "wojny" za pomocą kart z DT. Pamiętam, że będąc na wyjeździe u babci i mając ze sobą karty zaraziłem nimi mojego chrzestnego! Graliśmy do późna przy kuchennym stole do momentu, aż kłótnia o działanie jednej karty zepsuła radosny klimat gry (w tych czasach nie było Internetu pod ręku żeby sprawdzić FAQ).

Nigdy nie miałem okzaji zagrać poza tym rodzinnym gronem. Nigdy nie brałem też udział w żadnym turnieju więc cięzko jak widać ciężko nazywać sie w tym wypadku. mimo to Doomtrooper pozostawił miłe wspomniena i gdzieś na dnie szafki są schowane te stare wysłużone karty którymi rozegrałem dziesiątki partii.

Magic: the Gathering

I powraca jak bumerang nieszczęsny Magic. Jak wspominałem na początku - nie lubię tej gry, ale miałem całkiem spory epizod z jej udziałem. Nauczył mnie grać w nią mój starszy brat (tak tak - to ten sam co pokazał RPGi i fantastykę - patrz coś uczynił!) i początki wspominam całkiem miło. Przez całe gimnazjum graliśmy w skromnym 3-osobowym gronie kumpli-eRPeGowców (ja, Samalai i Alkein) znów korzystając z niewielkiej ilości kart i sporej masy proxów (dopiero przy grze w Magica dowiedziałem sie o takim sposobie - za czasów DT nigdy nie przyszło mi do głowy robienie "zastępczych kart"). Nie wspominam tego okresu źle - pamiętam, że grało nam się bardzo dobrze, czasem nawet wykorzystywaliśmy duże przerwy i wolne lekcje. W Magica pogrywałem też w liceum, a to z uwagi na to, że tam też znaleźli się fani tej gry. Jak więc można było odmówić?

Tak czy inaczej moja przygoda z Magiciem zakończyła się w okolicach dodatków Tempest i Urza's Saga (5 edycja). Dziś gdyby ktoś mi dał karty do ręki i zaproponował rozgrywkę pewnie bym nie odmówił, ale nie skusiłbym się żeby zainwestować w tę grę. Wolałbym wydać pieniądze na co innego. O powodach już pisałem.

Dark Eden

Ten epizod był krótki. W czasach gimnazjum namówiłem znajomego (a był to Samalai) na zakup podstawek do DE i spróbowaniu swoich sił w grze. Początkowo wydawało się, że wspólna gra będzie się rozwijać, jednak z czasem entuzjazm opadł, w sumie nie bardzo wiem dlaczego. Gra jest dość przyjemna, świat znany z Kronik Mutantów i Doomtroopera oraz zupełnie nowe podejście do karcianek (rozgrywka przypominała nieco RTSa - trzeba było zbierać surowce i dbać o rozwój bazy). Karty do gry wciąż leżą w szafce. Sentyment pozostał ale wątpię żebym miał okazje kiedykolwiek nimi zagrać.

Rage across Las Vegas

Druga edycja karcianki w świecie znanym z Wilkołaka: Apokalipsy. Swego czasu ten RPG był jednym z moich ulubionych więc łatwo można sobie wyobrazić moje zauroczenie Rage'em. Motywy i bohaterowie znani ze świata gry fabularnej, dary, fetysze i super wyglądające dwustronne karty wilkołaków. Po jednej stronie był obrazek i statystyki przedstawiające formę człowieka, po drugiej wizerunek wilkołaka i odpowiednie zwiększone cechy. Żeby zmienić bohatera w bestię wystarczyło obrócić kartę!

Tą grą zaraził mnie niejaki Andrzej, którego ani ksywki ani nazwiska niestety nie pamiętam. Wskazano mi go w krakowskiej Szeherezadzie jako speca od Rage'a, a ten nauczył mnie grać i nawet podarował kilka kart. Spotykaliśmy się parę razy na partyjkach i rozmowach o WoDzie, ale potem kontakt się urwał.

Dalej grałem moimi kartami w sumie tylko z jednym znajomym (Alkeinem) i to zawsze tymi samymi deckami, czasem tylko lekko modyfikowanymi. Mimo to pamiętam, że letnie popołudnia potrafiliśmy spędzać tłukąc się wilkołakami przez wiele godzin. Naprawdę fajna gra - bardzo miło ją wspominam, a karty oczywiście leżą nadal na półce.

Rage aka Rage: Apocalypse

Pierwsza edycja karcianki w świecie Wilkołaka: Apokalipsy. Na pierwszą edycje natrafiłem znacznie później niż na jej sukcesorkę jednak w przypadku tej gry obie edycję są ze sobą zupełnie niekompatybilne. Druga edycja miała przywrócić świetność tej niegdyś bardzo popularnej karciance jednak nic to nie dało. Pierwsza i druga edycja to dwie zupełnie różne gry i choć kilka rozwiązań mechanicznych i założeń jest podobna to nie sposób grać kartami z jednej na zasadach drugiej.

Na pierwszą edycję natrafiłem przypadkiem widząc w jednym z krakowskich sklepów z naszym hobby boostery do Wyrma (dodatku o Żmiju). Nie wiele myśląc zakupiłem booster dla zaspokojenia głodu, jednak potem okazało się, że to karty do pierwszej edycji i niewiele mogę z nimi zrobić. Dopiero później odkryłem czym się obie karcianki różnią i już w dobie iIternetu i Allegro udało mi się uzbierać nieco większą ilość kart (znacznie więcej niż do wszystkich poprzednich). Oczywiście jak zwykle grałem w wąskim gronie rodzeństwa, lub znajomych. Parę razy wziąłem ze sobą decki na konwenty i wzbudzałem nimi zainteresowanie przechadzających się konwnetowiczów. Niestety poza skromny krąg najbliższych gra nie wychodziła. Była to też pierwsza gra prawdziwie "martwa" - do której dodatki nie ukazywały się już od dawna i w którą grała jedynie skromna grupka zapaleńców.

Nieco świeżości przyniosło upowszechnienie się Internetu. Buszując wśród jego przepastnych zasobów natrafiłem na fanów tej gry zza oceanu i okazało się, że można grać w tę grę po sieci! Służył do tego program zwany CCGWorkshop i za jego pomocą można było się łączyć z graczami na całym świcie i grać w dawno już zapomniane gry (prócz Rage'a był tam Doomtrooper, Dark Eden, ale także takie rzadkości jak Diuna CCG, Mythos czy X-Files CCG). Tam też poznałem ludzi, którzy wciąż bawią się Rage'em. Ba! Nawet wydają do niego fanowskie dodatki (w formacie PDF) i wciąż wspierają nowymi pomysłami. Niesamowitym było odkryć, że martwa gra żyje! Byłem pełen podziwu dla fanów, którzy nie dość, że utrzymywali grę przy życiu wydając nowe karty, to jeszcze potrafi poprawić jej zasady i niegrywalne karty. Gra zaliczyła zgona właśnie przez niedopracowane reguły i przekombinowane karty, a fani dokonali tego czego nie mógł wydawca - naprawili i ulepszyli grę nie wprowadzając przy tym żadnych zmian, które zniszczyłyby jej pierwotne założenia.

Dziś CCGWorkshop przestał już istnieć, ale są próby grania w Rage;a na innym programie sieciowym (LackeyCCG). Przyjąlem ta wieść z radością i choć sporo kart leży na półce z checią poram znów po sieci z fanami z dalekich krajów.

WarCry

Przychodzi wreszcie czas na obecnego faworyta - grę karcianą osadzoną w świecie WArhammera. Już parokrotnie o tym wspominałem ale wypada powtórzyć - jestem maniakiem świata stworzonego przez Games Workshop stąd było jedynie kwestią czasu kiedy wpadnie w moje ręce karcianka. Samej gry raczej nie trzeba przedstawiać, gdyż była w naszym kraju szalenie popularna i przez pewien czas deptała po piętach Magicowi. W moje ręce wpadła jednak znacznie później - na początku studiów w czasach Klubu Fenrir namówił mnie na nią mój znajomy - Stanik - również fan WFRP.

Kiedy pojawiły się nowy format gry wszystkie stare karty przestały być grywalne i stały się automatycznie znacznie tańsze. Postanowiliśmy grać tymi starymi kartami po prostu dla zabawy - z dala od turniejowego zgiełku. Kupiliśmy trochę kart z mocnym postanowieniem grania. Na początki rzeczywiście zdarzało się to często, potem co raz rzadziej aż wreszcie wiele miesięcy nie rozgrywaliśmy żadnej partii. Znów się wydawało, że i WarCry podzieli los reszty karcianek z którymi próbowałem. Do tego przestano wydawać kolejne dodatki i gra dołączyła do grona "martwych".

Jednak jakoś przed rokiem udało mi się odnaleźć fanów, którzy próbują przywrócić choć trochę dawnej świetności grze. Znalazłem na necie forum, okazało się że można organizować turnieje w Krakowie i zabawa zaczęła się kręcić na nowo.

Obecnie w kręgu moich zainteresowań jest właśnie ta karcianka. Organizowanie turnieje nie wychodzi tak często jakbyśmy chcieli, jednak coś tam sie kręci - wciąż są w Polsce ludzie którzy w tą grę grają. Mamy forum na którym umawiamy się na grę i dyskutujemy czasem o zasadach i kartach wciąż mając nadzieje, że jacyś zatwardziali fani się znajdą.

Osobna nadzieją jest gra on-line. Okazało się, że wspomniany już LackeyCCG ma niezwykle prosty sposób tworzenia wtyczek (plugin) które pozwalają przystosować program do dowolnej gry. W ten sposób niewiele myśląc zasiadłem do pracy i powstał plugin umożliwiający grę w WarCry! Stworzyłem stronę (wiem- amatorszczyzna) na której umieszczam informacje o tym jak grać po sieci i co jakiś czas aktualizuje plugin nowymi kartami. Na razie uzupełniam dorzucając po kolei wszystkie dodatki, ale może kiedyś w przyszłości, wzorem fanów np. Rage'a, spróbuje rozruszać społeczność i zrobić własne dodatki. Prognozy nie są zbyt dobre - po sieci gram jedynie z moim znajomym, ale może kiedyś ktoś trafi na ten wpis, lub na stronę i zainteresuje się grą. Ostatecznie granie po sieci nic nie kosztuje i po raz pierwszy można mieć wszystkie karty jakie tylko człowiek zamarzy.

Podsumowanie

Na początku trochę ponarzekałem na Magica, ale teraz po przeanalizowaniu swojej karcianej przeszłości (i teraźniejszości) dochodzę do wniosku, że każdy może mieć inne podjecie do gry w karcianki kolekcjonerskie. Mnie bawi nie tylko ciekawa mechanika gry, ale także background, świat przedstawiony i element kolekcjonerski. Uwielbiam odnajdywać znane z różnych światów motywy na kartach (np. znanych bohaterów w WarCry czy Rage) i inne tego typu odniesienia. Lubię też kolekcjonować, pewnie dlatego nie pozbyłem się jeszcze tych kart, które zalegają szafki (mimo to trzeba będzie kiedyś zrobić z tym porządek - może ktoś jeszcze z tego skorzysta). Mało też udzielałem się w społeczności karcianej przedkładając nad nie grę w skromnym towarzystwie.

I to chyba tyle niespodziwanych wspomnień o karciankach. Postaram się jeszcze nieco przybliżyc grę na LackeyCGG, ale to następnym razem.